რიგითი უსამართლობის ისტორია

ერთი უსამართლობის ამბავი მინდა მოგიყვეთ, რომლის მსგავსი ამბებიც ჩვენს გარშემო, თითქმის ყოველ ნაბიჯზე, ყოველ ქალაქში თუ დაბაში ხდება, მაგრამ ჩვენ ვერ ვამჩნევთ, ან პირიქით, ვამჩნევთ და არ ვიმჩნევთ. სხვისი პრობლემების მიმართ ინდეფერენტულობა ქართველების მოგონილი თუ არა წარმატებით ათვისებული მაინც არის, ამაზე ერთი კარგი ანდაზაც გვაქვს „სხვისი ჭირი ღობეს ჩხირი.“

როგორც სურათიდან მიხვდით, საქმე ეხება ქ. გორის მეცხრე საჯაროს სკოლის, ქართული ენისა და ლიტერატურის სერტიფიცირებული პედაგოგის, ია ბჟალავას, იგივე დედაჩემის სამსახურიდან დათხოვნის ფაქტს, რომლის ოფიციალური მიზეზიც უცნობია, ხოლო არაოფიციალურ, მაგრამ რეალურ მიზეზებზე მე ვისაუბრებ.

ია ბჟალავას სკოლიდან გათავისუფლების პირველი მცდელობა 2011 წლის ზაფხულში იყო, მაგრამ იმჟამინდელი დირექტორი, ქალბატონი მარინე მახარაშვილი არ დაემორჩილა „ზემოდან“ გაცემულ ბრძანებებს და სკოლიდან არ დაითხოვა „ზევით დაწუნებული“ კადრები.

ძალიან დიდი მადლობა მინდა გადავუხადო მას, იმისათვის, რომ შეინარჩუნა ღირსება და არ მოაწერა ხელი უსამართლობას. სამწუხაროა, მაგრამ ფაქტია, დღევანდელ საქართველოში ღირსეული ადამიანები არავის ჭირდება. ქალბატონი მარინესაც ღირსების დაცვა და უსამართლობის არჩადენა თანამდებობის დაკარგვის ფასად დაუჯდა. მოულოდნელად „გენ–ინსპექციამ“ ფინანსური ხარვეზები „აღმოაჩინა“ სკოლის ბიუჯეტში, რასაც დირექტორის გადაყენება მოყვა (დამატებითი ინფორმაცია იხილეთ აქ) შემდეგ მოვიდა სხვა დირექტორი, ქალბატონი ელენე ხაჩიძე, რომელმაც პირნათლად შეასრულა პარტიული დავალება და სამსახურიდან დაითხოვა ერთ–ერთი ყველაზე დატვირთული პედაგოგი, რომელიც სერტიფიცირებული მასწავლებლების მცირე ჯგუფს მიეკუთვნება (ასეთი პედაგოგების რაოდენობა მეცხრე სკოლაში სულ ექვსია)

ყველაფერი ამის მიზეზი კი რა თქმა უნდა პოლიტიკურია.

მიზეზი პირველი:

ბოლო არჩევნებზე ია ბჟალავა ერთ–ერთ უბანზე საარჩევნო კომისიაში იყო. მან მხარი არ დაუჭირა, მეტიც, წინააღმდეგობა გაუწია ნოღაიდელის პარტიის მიერ მიღებული ხმების გაბათილების იდეას (მიუხედავად იმისა, რომ ანტიპათიით არის განწყობილი ხსენებული პარტიის მიმართ, რასაც ინტერვიუშიც აღნიშნავს)

მიზეზი მეორე:

მისი მეუღლე, იგივე მამაჩემი და იგივე თამაზ მაყაშვილი, არის პოლიტიკური ორგანიზაციის, „თავისუფალი დემოკრატები“–ს წევრი, რომელიც 2009 წლის 8 აპრილს სრულიად უსამართლოდ იქნა დაკავებული და მიესაჯა 10 დღით თავისუფლების აღკვეთა (შეგახსენებთ, რომ 9 აპრილს იმართებოდა ოპოზიციური პარტიების აქცია)

ეს არ არის არც პირველი და არც უკანასკნელი დისკრიმინაცია პოლიტიკური ნიშნით. ადამიანის უფლებების დარღვევა მოხშირდა. ყველაფრის საწყისი კი იმაშია, რომ ჩვენში ცოტა მარინე მახარაშვილი და ბევრი ელენე ხაჩიძეა.

ბავშვს ჰკთხეს რა გატირებსო? გამდის და ვტირიო, ამ ბავშვს მაგონებს ჩვენი ხელისუფლება, რომელსაც ყველაფერი გასდის იმიტომ, რომ ჩუმად ვართ!

არა, მე მარტო ხელისუფლებას არ ვადანაშაულებ.

მე ვადანაშაულებ ყველა ელენე ხაჩიძეს!

მე ვადანაშაულებ ყველა არა მარინე მახარაშვილს!

მე ვადანაშაულებ ყველას, ვინც უსამართლობას ჩადის!

მე ვადანაშაულებ ყველას, ვინს უსამართლობაზე თვალს ხუჭავს!

მიუხედავად იმისა, რომ გერმანელი პასტორის, მარტინ ნიმიოლერის ფრაზას თითქმის ყოველი მეორე ხმარობს სტატიაში და ცოტა გაცვდა კიდეც, არ დაუკარგავს აქტუალობა, უფრო მეტიც გაეზარდა კიდეც.

„თავდაპირველად ისინი გასანადგურებლად მიადგნენ კომუნისტებს და მე ხმა არ ავიმაღლე, რადგან კომუნისტი არ ვიყავი. შემდეგ პროფკავშირებს მიადგნენ! არც მაშინ ავიმაღლე ხმა, რადგან პროფკავშირში არ ვიყავი. მერე ებრაელებზე გადავიდნენ, მაგრამ არც მაშინ ვიყვირე, რადგან არც ებრაელი ვიყავი. ბოლოს კი მე მომდგნენ, მაგრამ აღარავინ იყო დარჩენილი, ვინც ხმას აიმაღლებდა ჩემს დასაცავად.“